Oddaję głos młodym! :)

     źródło: TU

      

Czasem warto zatrzymać się, usiąść ... i przeczytać dobry tekst.  Zapraszam 😊 

 Prolog

...czasem jest tak, że bywa gorzej gdy jest lepiej. Paradoks niewiedzy

zasysa w dziurę, która określa każdego z nas. Iluzoryczne potrzeby i

wypchane po margines obowiązki młodych ludzi niszczą ich chwile

przemijającego czasu beztroski, zabawy i poznawania nowych ludzi.

To rodzice, ich zniewolone dusze przez kredyty, korporacje i sztucznych

przyjaciół pchają w najgłębsze rejony wspominanej dziury. Już czuć

stęchliznę rozpaczy, rozczarowania i zawodu.

Tekst jest gorzki, ale może pozwoli na zrozumienie sytuacji oczami

drugiej strony ciężkich chwil.

Wstydź się!

Wczesnym dzieciństwem, gdy wszystko staje się nowe, totalnie wspaniałe i pociągające. Wczesnym dzieciństwem, gdy radość przynosi gra w piłkę, zaspokaja potrzeby kawałek bułki z dżemem, wtedy zaczyna się również propaganda, wychowywanie w poczuciu winy, krzywdy i wstydu.

Można wszystko, nie wypada zbyt wiele. Zawsze mów: "dzień dobry", zwolnij miejsce starszej pani, uśmiechnij się, zagraj raz jeszcze tę część utworu w szkole muzycznej, nie wydawaj wszystkich kieszonkowych. Weź wdech, wypuść powietrze, nakarm psa, nie wychodź po zmroku, nie otwieraj drzwi nieznajomym, nie dłub w nosie, nie śmiej się tak głośno, nie podskakuj, nie mów, nie piszcz, nie krzycz, nie wierć się, wreszcie, wstydź się!

Wychowanie to trudna sztuka. Niezmierzone pokłady cierpliwości, wyrozumiałości i miłości wypływają z matczynych i ojcowskich serc. Przetrawieni tygodniowym maratonem za pieniądzem w spokoju chcą oddychać wolniej, nie szczerzyć zębów na siłę, nie wciskać się w garnitury i leżeć w bezruchu w weekendowy poranek. Dzieci ślą do najlepszych placówek szkolno-wychowawczych, na zawody, basen, dodatkowe zajęcia pozaszkolne. Do babci, do dziadka wysyłają. Sami z dzieci życie wysysają. Powielana przepychanka w zabawę na zrzucenie odpowiedzialności trwała i nadal toczy się kołem wolnoobrotowym. I jeszcze, wstydź się!

I gdy przyjdzie dzień gdy nie ma już zadań z matematyki do rozwiązania, wszystkie koleżanki zapracowanej matki nie odbierają telefonów, ojciec jest w delegacji, a rodzeństwo jest dużo starsze
i nie ma ochoty przebywać w otoczeniu dziecka, wtedy kurtyna idzie w górę. Spektakl kar, nagród
i piętna rozpoczyna się.

Akt I. Miłość. Magiczne słowa i moralność.

Akt II. Szczerość. Symbolika grzechu i etyka.

Akt III. Cielesność.

Dziewczynki nie powinny podnosić spódniczki, chłopcy nie powinni pokazywać języka. Nie wolno, nie można. Nie powinieneś. To bezzasadne. To nieładnie. To niegrzeczne. Tamto zbyt energiczne.
I jeszcze mów ciszej, nie siorb, nie mlaszcz, nie biegaj, nie reaguj w ten sposób. Przeproś, podaj rękę na zgodę, przytul się.

Odwieczna gra pozorów i granie w grę schematów narzucone przez dorosłych. Wszystko to pamiętam doskonale. Z chirurgiczną precyzją wpompowano mi w głowę czego nie wolno, co wolno a czego absolutnie nie wypada. Ktoś zapewne powie, że to element wychowania. Owszem. Może tak.
Co innego jednak dostrzegam po latach spędzonych nad książkami o tematyce psychologicznej, socjalnej, społecznej i pedagogicznej. Wszystko to był obóz przetrwania wśród ludzi krzywdzących i niszczących życie człowieka pełnego pasji, zaangażowania, artystycznych uniesień. Mordowano sztukę w sercu, podduszona kreatywność i poczucie, że można inaczej, niekoniecznie lepiej, ale inaczej. Wszystko w imię życia w schemacie, powielanym scenariuszu o źle napisanej treści. Błędy wychowawcze potrafią zniszczyć. Uknute plany stawiane na pisaku o tym, że to właśnie moje dziecko będzie najlepsze, najwspanialsze i osiągnie wspaniale sukcesy. Wyobraź sobie co czuje młody człowiek, który nie daje rady, zapada się w siebie, ogarnia go ciemność, bo nie dał szczęścia tym, którzy pokładają w jego działanie nadzieje.

I wstyd pozostał. Nieokreślony. Cynicznie szarpiący za nerwy. Podle podtapiający w morzu łez.

                                                                            K.


  
  A to zapowiedź kolejnej stylizacji 😊